کفش ایمنی چیست؟

کفش های ایمنی کفشی است که برای محافظت از پاها در مقابل خطرات و آسیب‌های مختلف طراحی شده است. انواع کفش‌های ایمنی معمولاً در صنایع سنگین، ساخت و ساز، معدن، حمل و نقل، آشپزی و برخی از حرفه‌های دیگر استفاده می‌شود که خطرات جسمی، شیمیایی یا حرارتی وجود دارد.

کفش‌ ایمنی دارای ویژگی‌هایی است که برای حفاظت از پاها توسط سازمان‌های استاندارد سنجیده شده‌اند. این ویژگی‌ها ممکن است شامل جلوی فولادی یا شکسته (کفش با قلاب فولادی) برای محافظت از انگشتان پا در برابر ضربه، زیره‌های مقاوم در برابر سوراخ شدن، ضد لغزش و مقاوم در برابر مواد شیمیایی، مقاوم در برابر حرارت یا آتش و الکتریسیته استاتیک (ESD) می‌باشند. همچنین، کفش‌ ایمنی معمولاً دارای بالاهای مقاوم در برابر آب، روغن و مواد شیمیایی است.

با توجه به نوع خطرات موجود در محیط کار، انواع مختلفی از کفش‌های ایمنی وجود دارند. برخی از نمونه‌های رایج شامل کفش‌ ایمنی با پاشنه فلزی، کفش‌های ضد الکتریسیته ساکن، کفش‌های ضد لغزش، کفش‌های مقاوم در برابر مواد شیمیایی و کفش‌های مقاوم در برابر حرارت می‌باشند.

تاریخچه کفش ایمنی

در سالهای گذشته، زمانی که مردم در حال انجام کار بودند و نیاز به محافظت پا داشتند، استفاده از کفش‌ ایمنی رایج بوده است. این کفش‌ها در طول سال‌ها همواره تغییر و تحول کرده‌اند تا برای تناسب با مشاغل مختلف مناسب شوند. در سال ۱۹۳۰، شرکت Red Wing برای اولین بار چکمه‌هایی با رویه استیل تولید کرد که در جنگ جهانی استفاده می‌شدند و هدف آن محافظت از پا در برابر سوختگی و انفجار بود. در سال ۱۹۷۵، قانونی در آمریکا تصویب شد که استفاده از کفش‌ ایمنی در مشاغل سخت و پرخطر الزامی است و مجموعه‌ای از استانداردها برای انواع کفش‌ ایمنی تعیین شد. امروزه، شرکت‌های بزرگ و کوچکی کفش‌ ایمنی تولید می‌کنند که با استفاده از آنها، پا در برابر خطرات و آسیب‌های احتمالی در امان می‌باشد.

جنس کفش ایمنی

کفش‌ ایمنی از جنس‌ها و مواد مختلفی ساخته می‌شود، که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. در زیر، چند نوع رایج از جنس‌های کفش‌ ایمنی را بررسی می‌کنیم:

چرم

کفش ایمنی از چرم طبیعی تهیه شده که مقاومت بالا نسبت به سایش و پارگی دارد. چرم علاوه بر مقاومت فیزیکی، انعطاف‌پذیری مناسبی هم دارد.

پلاستیک

برخی  از کفش ایمنی ها از پلاستیک ساخته شده‌است این نوع کفش‌ها سبک‌تر از کفش‌های چرمی هستند و ممکن است خواص ضد آب داشته باشند. همچنین، پلاستیک نسبت به مواد شیمیایی بیشتر مقاوم است.

کامپوزیت

جنس کامپوزیت شامل موادی مانند فایبرگلاس، کربن، کیومین و غیره است. این نوع جنس بسیار سبک است و همچنین عایق الکتریکی است. کفش‌های با برخی از اجزاء کامپوزیت می‌توانند به جای کفش‌های دارای پاشنه فولادی استفاده شوند.

فولاد

رخی کفش‌ ایمنی دارای قسمت جلوی فولادی است که برای محافظت از انگشتان پا در برابر ضربه استفاده می‌شود. این نوع کفش‌ها معمولاً در صنایع سنگین و ساخت و ساز استفاده می‌شوند.

زیست‌ تخریب‌ پذیر

جنس زیست‌تخریب‌پذیر ممکن است از منابع طبیعی مانند کاغذ، نخ و غیره تهیه شده باشد. این نوع کفش‌ها برای کاربردهای خاصی مانند برخی صنایع غذایی و محیط‌زیستی مناسب هستند.

لازم به ذکر است که نوع جنس کفش ایمنی ممکن است بسته به نیازهای خاص صنعت و محیط کار متغیر باشد.

استفاده از کفش‌ ایمنی در موارد زیر توصیه می‌شود

 کفش ایمنی صنایع سنگین

در صنایع مانند ساخت و ساز، معدن، فولاد، خودروسازی و صنایع شیمیایی که خطراتی مانند ضربه، فشار، سوراخ شدن، انتقال حرارت، مواد شیمیایی خطرناک و الکتریسیته وجود دارد.

کفش ایمنی حمل و نقل

در حمل و نقل عمومی، حمل بار و رانندگی وسایل نقلیه سنگین که خطرات تصادف، ضربه، لغزش و آتش سوزی وجود دارد.

کفش ایمنی صنایع غذایی

در صنایع مانند آشپزی، پخت و پز، بسته بندی و تولید مواد غذایی که خطراتی مانند چیدن، بریدن، لغزندگی و تماس با مواد شیمیایی وجود دارد.

کفش ایمنی بهداشت و ایمنی

در محیط‌های بهداشتی مانند بیمارستان‌ها، آزمایشگاه‌ها و مراکز بهداشتی که خطرات عفونی، تماس با مواد شیمیایی، لغزش و آسیب‌های محیطی وجود دارد.

کفش ایمنی کشاورزی

در صنعت کشاورزی که شامل کشت و برداشت محصولات، استفاده از ابزارهای برشی و شیمیایی، خطرات پاشیدن و فشار زیاد می‌شود.

سایر موارد

همچنین، در مواردی مانند کار در بستر آب مانند پرداختن به کارهای زیر آب یا در محیط‌هایی که لغزش رخ می‌دهد (مانند یخ و برف) نیز استفاده از کفش‌ ایمنی مناسب است.

به طور کلی، هر موقعیتی که خطری برای پاها و اندام‌های پایین بدن وجود دارد، استفاده از کفش ایمنی توصیه می‌شود.

زیره کفش‌ ایمنی

معمولاً از مواد مقاوم و پرکاربرد تهیه می‌شود. در زیر، چند نوع رایج از جنس‌های زیره کفش‌ ایمنی را بررسی می‌کنیم:

لاتکس

زیره‌های لاتکس از جنس پلاستیکی با خواص انعطاف‌پذیری و مقاومت بالا تهیه می‌شوند. این نوع زیره برای محیط‌های خشک مناسب است و معمولاً در کفش‌هایی با عملکرد ضد لغزش استفاده می‌شود.

پلی‌آمید (نایلون)

زیره‌های پلی‌آمید به دلیل سبکی، انعطاف‌پذیری و مقاومت در برابر سایش و آسیب فیزیکی مناسب هستند. این نوع زیره در صنایعی که نیاز به حرکت آزاد پاها استفاده می‌شود، مثل حمل و نقل و خدمات آزمایشگاهی، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پلی‌آورتان (PU)

پلی‌آورتان یک نوع پلاستیک با ویژگی‌های انعطاف‌پذیری، مقاومت در برابر سایش و ضربه، و عمر طولانی است. زیره‌های PU در کفش‌ ایمنی استفاده می‌شوند و معمولاً خواص ضد لغزش و جذب شوک را دارا می‌باشند.

ترموپلاستیک پلی‌یورتان (TPU)

TPU یک ماده پلاستیکی با قابلیت انعطاف‌پذیری، مقاومت بالا در برابر سایش و ضربه، و مقاومت شیمیایی است. این نوع زیره به خوبی می‌تواند با تغییرات دما کنترل شود و در کفش‌ ایمنی استفاده می‌شود.

 پلی‌اتیلن (PE)

پلی‌اتیلن یک نوع پلاستیک با ویژگی‌های عایق الکتریکی، سبک و مقاوم در برابر سایش است. زیره‌های PE اغلب در کفش‌ ایمنی الکتریسیته ساکن استفاده می‌شود.

تفاوت کفش ایمنی و کوهنوردی

کفش ها در گوناگونی موارد قابل استفاده هستند. یکی از این کاربردها، استفاده از کفش های کوهنوردی است. اگرچه کفش های کوهنوردی نیز در زمینه کفش های ایمنی قرار دارند، اما تفاوت هایی با انواع کفش های ایمنی دارند، به خصوص در زمینه کاربرد آنها. کفش های کوهنوردی برای استفاده در هنگام صعود کوه استفاده می شوند و هدف آنها حفاظت پای کوهنوردان در برابر لغزش و سرما است، همچنین مقاومت در برابر نفوذ آب و سرما نیز لازم است.

اما در کفش های ایمنی، استانداردهای مختلفی از جمله سرپنجه فولادی، مقاومت در برابر اسید، مقاومت در برابر برش و غیره به کار می روند. استفاده از این کفش ها برای حفاظت از پای کارگران در محیط های صنعتی و ساختمانی ضروری است.

علایم اختصاری روی کفش ایمنی

برای استفاده درست و صحیح از کفش ایمنی، باید با علایم و حروف اختصاری مرتبط با آنها آشنا باشیم. این علایم و حروف اختصاری نشان می‌دهند که کفش دارای چه مقاومتی است و در چه شرایط و محیط‌هایی می توان از آنها استفاده کرد. در زیر توضیحی درباره انواع علایم و حروف اختصاری ارائه می‌شود:

• PU: نشان دهنده استفاده از پلی‌اورتان به عنوان مواد ساختاری زیره کفش است.
•  RR: نشانگر مقاومت کفش در برابر ابزارها و وسایلی است که می توانند به آن برسند و آسیب برسانند.
• CP: نشانگر مقاومت کفش در برابر جریان برق و الکترسیته است.
•  SD: نشانگر مقاومت کفش در برابر انفجار و خطرات مرتبط است.
• SB: نشانگر استفاده از سرپنجه های فولادی در کفش و مقاومت آن در برابر ضربات است.
•  SRA: نشانگر خاصیت ضد لغزش کفش بر روی سطوح مانند سرامیک و مواد شیمیایی مشابه آنها است.
•  SRB: نشانگر خاصیت ضد لغزش کفش بر روی سطوح فلزی با حضور گلسیرول است.
• مثلث سبز: نشانگر مقاومت کفش در برابر سوراخ شدن و پارگی می‌باشد.
•  نوار سفید: نشانگر مقاومت کفش در برابر برق و الکتریسیته است.
•  نوار زرد: نشانگر حفاظت کفش در برابر استاتیک و شوک های الکتریکی است.
• نوار سرخ: نشانگر خطر الکتریکی است.
• درخت صنوبر: نشانگر مقاومت کفش در برابر ابزارهای برشی است.

با شناختن این علایم و حروف اختصاری، می توانید کفش های ایمنی مناسب را برای نیازهای خود انتخاب کنید.

فرهنگ ایمنی چیست؟

فرهنگ ایمنی، مجموعه ای از باورها، اطلاعات و رفتارهای افراد است که آنها را در برابر حوادث و خطرات ایمن نگه می دارد. هر فرد، قبل از اینکه به محیط های صنعتی وارد شود، باید با فرهنگ ایمنی آشنایی داشته باشد. اگر افراد دارای اطلاعات ضروری برای ایمنی در کار باشند، به خوبی می توانند قبل از رخ دادن حوادث، احتمال وقوع آنها را پیش بینی کرده و از رخدادهای ناگهانی جلوگیری کنند. مطالعات نشان داده است که بلایای مربوط به محل کار در نتیجه شکست سیاست ها و رویه های یک سازمان است که برای مقابله با ایمنی ایجاد شده است ، و خرابی ها از توجه ناکافی به مسائل ایمنی است. اگر افراد با فرهنگ ایمنی آشنایی داشته باشند، در هنگام وقوع اتفاقات پیش بینی نشده، به خوبی وارد عمل می شوند و از بدتر شدن اوضاع جلوگیری می کنند فرهنگ ایمنی خوب را می توان با تعهد مدیریت ارشد به ایمنی ، اقدامات واقع بینانه برای مقابله با خطرات ، یادگیری سازمانی مداوم ، و مراقبت و نگرانی از خطرات مشترک در کل کار ارتقا داد..

از فرهنگ ایمنی معمولا با عبارت  HSE  یاد می شود که حرف اول کلمات HEALTH (سلامتی) SAFETY  (ایمنی) و ENVIRONMENT (محیط زیست) است.  HSE دربردارنده کلیه مسائل مربوط به بهداشت کار، ایمنی در عملیات صنعتی و محیط کار، آتش نشانی و محیط زیست است.

نتایج تمام تحقیق ها بیانگر این نکته است که: محدودیت های ذاتی سیستم های ایمنی در صورتی که سازمان ها بتوانند فرهنگ ایمنی را گسترش دهند کاهش میابد.

امروزه فرهنگ ایمنی، از جمله مهارت های شغلی افراد به شمار می رود. مدیران سطح بالا به خوبی می دانند که دانستن فرهنگ ایمنی از افراد در مقابل آسیبهای جسمی و خسارات جانی و مالی محافظت می کند. بسیاری از سازمانها برای آموزش HSE به کارمندان خود وقت و انرژی می گذارند.

تاریخچه ایجاد مفهوم فرهنگ ایمنی:

بعد از حادثه چرنوبیل در سال 1986 میلادی، موضوع فرهنگ ایمنی مهم تر شد و رواج پیدا کرد. اگر با حادثه چرنوبیل آشنایی ندارید، باید بدانید که این حادثه در 26 آوریل سال 1986 در نیروگاه هسته ای چرنوبیل در اوکراین اتفاق افتاد. در این جریان، 4 راکتور هسته ای از کنترل خارج شدند و انفجار بزرگی را در ساختمان راکتور ایجاد کردند. طی حادثه چرنوبیل ساختمان نیروگاه آتش گرفت و پرتوهای هسته ای و مواد رادیواکتیو پخش شدند. بخش های وسیعی از اروپا در طی این حادثه آلوده به مواد رادیواکتیو شد. علت اصلی وقوع حادثه چرنوبیل، وجود فرهنگ ایمنی ضعیف و خطاهای عملیاتی بود.  بعد از این فاجعه، سازمانها و مراکز مختلف بیشتر به رواج فرهنگ ایمنی در سازمان خود اهمیت دادند.

ایجاد فرهنگ ایمنی:

ایجاد و حفظ فرهنگ ایمنی با دوام و موِثر ، فرایندی آگاهانه است که چند مرحله دارد. این مراحل شامل:

1. بیان ارزش ها: ضروری است که مدیران این ارزش ها را بیان و تقویت کنند.
2. ایجاد رفتار های مورد انتظار: رفتارهای مورد انتظار را ایجاد کنید. این شامل تعیین سیاست ها و رویه های مربوط به چگونگی انجام فعالیت ها است که شامل ایجاد سیستم ها و ساختارهایی مانند شیوه های منابع انسانی و پشتیبانی برای حفظ یکپارچگی مأموریت است تا سازمان در صلاحیت های اصلی خود باقی بماند. این امر همچنین نیاز به حفظ فرهنگ ایمنی یکپارچه دارد.
3. راه های تفکر موردنظر را تعیین کنید. یک رویکرد تفکر سیستمی برای رسیدگی جامع به عواملی که منجر به دستیابی به ایمنی می شوند ، مهم است.
4. منابع سرمایه گذاری:. منابع شامل زمان کافی ، تجهیزات ، بودجه ، کارکنان و پشتیبانی سیاسی درون سازمانی است
5. رفتارهای دلخواه را تشویق کنید. مشوق ها شامل به رسمیت شناختن ، جوایز و ترویج هنجارهای اجتماعی است.
6. بهبود مستمر: به دنبال بهبود مستمر باشید. استفاده از روش های مدیریتی مانند PDCA ممکن است مفید باشد.

تجهیزات حفاظت فردی:

 از نظر ارگونومی وسیله حفاظت فردی مناسب، وسیله ای است كه ضمن كاهش یا حذف خطرات و عوامل زیان آور محیط كار، توانایی و كارآیی فرد را نیز كاهش ندهد. وسایل یا تجهیزات حفاظت فردی به منظور حفاظت قسمت های مختلف بدن افراد از موهای سر گرفته تا كف پاها در برابر انواع خطرات احتمالی در محیط كار طراحی، ساخته و ارایه می‌شوند. ممكن است استفاده از این وسایل برای كنترل مواجهه كارگران با خطرات از دید كارفرمایان یك راه حل ساده و مناسب به نظر رسد، ولی در صورت عدم توجه به عوامل متعدد در یك برنامه پیشگیری ممکن است بسیار نامناسب و خطرناك باشند. در این شرکت مشکلات استفاده از وسایل حفاظت فردی برای پرسنل و عدم کارایی لازم، موجب عدم استفاده افراد از این لوازم گردیده بود که در این خصوص  نسبت به شناسایی تامین کنندگان داخلی و خارجی این لوازم اقدام گردید و با توجه به پارامترهای مختلف از جمله راحتی استفاده، نسبت به تصمیم‌گیری خرید این لوازم اقدام مناسب صورت پذیرفت.

چگونه می توان فرهنگ ایمنی یک سازمان را بررسی کرد؟

برای ارزیابی فرهنگ ایمنی یک سازمان، می‌توان از یکی از سه ابزار زیر استفاده کرد:

1. پرسشنامه: می‌توانید با طرح پرسشنامه، فرهنگ ایمنی سازمان خود را بررسی کنید. این پرسشنامه به شما کمک می‌کند تا نگرش و دیدگاه کارمندان درباره مسائل ایمنی را بفهمید و آنها را تجزیه و تحلیل کنید. سوالات باید واضح و متناسب با اهداف شما باشند تا کارمندان بتوانند به خوبی به آنها پاسخ دهند. استفاده از پرسشنامه می‌تواند زمان و انرژی شما را صرفه‌جویی کند.

2. مصاحبه: با برقراری ارتباط چهره به چهره با افراد، می‌توانید به دیدگاه آنها دست پیدا کنید و مشکلات و ایرادهای موجود را متوجه شوید. مصاحبه زمان بیشتری نسبت به پرسشنامه می‌طلبد، اما به شما امکان می‌دهد به صورت مستقیم با افراد صحبت کنید و نظرات آنها را بشنوید.

3. مشاهده: با مشاهده رفتار کارکنان، می‌توانید به میزان رعایت نکات ایمنی در سازمان پی ببرید. میزان پیروی کارمندان از قوانین و دستورالعمل‌ها، انجام کارهای ناامن در محل کار و رفتارهای خطرناک با دیگران از جمله مواردی است که باید آنها را مشاهده و ثبت کنید. بر اساس مشاهدات خود، می‌توانید برنامه‌هایی برای اصلاح رفتار کارکنان تدوین کنید. به عنوان مثال، می‌توانید جزوات HSE را در میان کارمندان منتشر کنید و از آنها بخواهید این جزوه را به خوبی مطالعه کنند.

با استفاده از این ابزارها، می‌توانید فرهنگ ایمنی سازمان خود را بررسی کنید و اقدامات لازم برای بهبود آن را انجام دهید.

چگونه میتوان فرهنگ ایمنی قوی ایجاد کرد؟

ایجاد یک فرهنگ ایمنی قوی نیاز به زمان دارد و نمی‌توان آن را در یک مدت کوتاه به مردم آموزش داد. برای ایجاد یک فرهنگ ایمنی پایدار در محیط کار، باید اقدامات زیر را انجام داد:

1. ایجاد گرایش‌های مثبت در محیط کار

باید فضایی را به وجود آورد که در آن اهمیت ایمنی و بهره‌وری از آن برای همه کارکنان به وضوح مشخص باشد.

2. آشنایی کارکنان با مزایای رعایت قوانین ایمنی

باید به کارکنان آموز آشنایی کارکنان با مزایای رعایت قوانین ایمنی: باید به کارکنان آموزش داده شود که رعایت قوانین ایمنی چه مزایایی برای آنها و سازمان دارد. آنها باید درک کنند که ایمنی در کار بهبود عملکرد، کاهش حوادث و صدمات، حفظ سلامتی و افزایش رضایت شغلی منجر می‌شود.

3. تقویت همکاری و همدلی میان نیروی کار و مدیران

باید فضایی را فراهم کرد که کارکنان با مدیران بتوانند به صورت مؤثر و همکاری‌ای در راستای ایمنی کار همکاری کنند. ارتباط باز و دوسویه بین کارکنان و مدیران باید تقویت شده و مشارکت فعال کارکنان در تصمیم‌گیری‌های مربوط به ایمنی تشویق شود.

4. اهمیت دادن مدیران به فرهنگ ایمنی

مدیران سازمان باید به فرهنگ ایمنی اهمیت بدهند و به اصول و استانداردهای آن متعهد باشند. آنها باید نمونه‌ای قابل تقلید باشند و با رعایت ایمنی در کار، نشان دهند که ایمنی از اهداف مالی و تجاری برتری دارد.

5. ارتباط موثر بین کارکنان و مدیران

باید ارتباط موثر و باز بین کارکنان و مدیران شکل بگیرد. این ارتباط می‌تواند بهبود پیدا کند تا میزان پیروی از قوانین و رعایت ایمنی در سازمان افزایش یابد. کارکنان باید احساس کنند که صدا و سمع آنها مورد توجه قرار می‌گیرد و می‌توانند مشکلات و نگرانی‌های خود را با مدیران به اشتراک بگذارند.

6. ارزیابی و همکاری

با استفاده از ارزیابی منظم و همکاری بین اعضا، باید بهبود‌های مربوط به ایمنی را مشخص کنید و اهداف ایمنی را بهبود بخشید. این شامل ارزیابی روند ایمنی، شناسایی نقاط ضعف، تدوین و اجرای برنامه‌های آموزشی و آگاهی‌بخشی درباره ایمنی و انجام تمرین‌های عملی مرتبط با ایمنی می‌شود.

7. روحیه ایمنی را در سازمان ترویج کنید

باید برای ترویج روحیه ایمنی در سازمان اقداماتی انجام داد. این شامل برگزاری جلسات و کارگاه‌های آموزشی درباره ایمنی، برگزاری رویدادها و مسابقات مرتبط با ایمنی، تشویق به گزارش دادن حوادث و نزدیک‌بودن به صحنه‌های خطرناک است.

8. ایجاد فرهنگ نگرانی و پیشگیر

باید فرهنگی را ایجاد کرد که همه کارکنان به نگرانی و پیشگیری از حوادث و صدمات اهمیت بدهند. باید تشویق به گزارش دادن موارد ناامن، ارائه ایده‌ها و پیشنهادات برای بهبود ایمنی و اجرای تمرین‌های پیشگیرانه باشد.

با انجام این اقدامات، می‌توانید یک فرهنگ ایمنی قوی در سازمان خود ایجاد کنید. این فرهنگ ایمنی نه تنها به حفظ سلامت و ایمنی کارکنان کمک می‌کند، بلکه به بهبود عملکرد و کاهش حوادث و صدمات نیز منجر می‌شود.

انتخاب جنس سرپنجه کفش ایمنی:

اولین تصمیمی که هنگام انتخاب کفش ایمنی اتخاذ می کنید، این است که آیا سرپنجه کفش ها فولادی، کامپوزیتی یا آلیاژی باشد. سرپنـجه در کفش های ایمنی یک محافظ در بخش جلویی کفش است که از انگشتان در مقابل اشیایی که بر روی پا می افتند، محافظت می کند و مانع از له شدن آن ها می شود. سرپنجه با صفحه ضدمیخ که در زیره کفش های ایمنی قرار می گیرند جفت می شود و کفش در مقابل نفوذ اشیا تیز مقاوم می شود.

هر نوع سرپنجه محافظت و قابلیت ایمنی را برای شرایط مختص خودش ارائه می دهد و استفاده از هر جنس ماده در سرپنـجه دارای معایب و مزایایی است. در اینجا برخی از تفاوت های اساسی بین هر نوع سرپنـجه برای صنایع مختلف و تمایزات آن ها توضیح داده شده است.

سرپنجه کامپوزیتی:

اخیرا کفش های ایمنی کامپوزیتی به دلیل طراحی سبک و راحتی در میان کارگران محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. طبق استاندارد CSA، سرپـنجه های کامپوزیتی  الزامات ایمنی را برآورده می کنند. درحال حاضر در گروه سرپنـجه های کامپوزیتی، سرپنـجه های پلاستیکی و فایبرگلاس بعلت مقرون به صرفه بودن و سهولت در دسترسی، از مطلوبیت بیشتری برخوردارند.

پوتین با سرپنجه کامپوزیت برای افرادی که در معرض ردیاب های فلزی و دروازه های امنیتی هستند (مانند کارگران فرودگاه یا پرسنل امنیتی) و همچنین  افراد در معرض خطر برق گرفتگی مناسب است.

• نقاط قوت

-وزن کمتر که باعث می شود کفش کاری برای استفاده طولانی مدت راحت تر باشند.

-از ایجاد جرقه جلوگیری می کند و عایق برق است.

-عایق حرارتی

• نقاط ضعف

-حجم بیشتر نسبت به سایر سـرپنجه ها

سرپنجه فولادی

با سابقه ای بیش از 100 سال، کفش های ایمنی با سرپـنجه فولاد به مدت چندین دهه استاندارد ایمنی کارگران در ساخت و ساز، کارخانجات تولیدی و حمل ونقل مواد بوده است. این گزینه با بهترین قیمت، محبوبترین گزینه برای محافظت از پا در مقابل حوادث است.

• نقاط قوت

-قوی ترین محافظ از انگشتان پا نسبت به سایر گزینه ها

-سرپنجه کوچکتر از نمونه کامپزیتی است و باعث می شود حجم کفش کمتر باشد

-ارزان تر از سایر گزینه هاست

• نقاط ضعف

-سنگین تر از سرپنـجه آلیاژی و کامپوزیتی است

-در زمستان و آب و هوای سرد، احساس سردی را به پا منتقل می کند

-احتمال پوسیدگی و زنگ زدن

-عایق برق نیست

مقایسه کفش ایمنی با  سرپنجه کامپوزیت با فولادی :

برای خرید کفش ایمنی افراد باید اطلاعات کاملی از مواد اولیه به کار رفته در کفش داشته باشند تا با توجه به نوع کار و راحتی خود بتوانند کفش ایمنی مناسب را تهیه کنند، بنابراین دانستن برخی علائم اختصاصی درباره کفش ایمنی کافی نیست. کفش ایمنی باید با توجه به محیطی که در آن فعالیت کارگران صورت می­گیرد، تهیه شود.

بین کفش­های ایمنی با سرپنجه فولادی و کامپوزیت تفاوت هایی هست که دانستن تفاوت بین این دو مورد باعث راحتی در انتخاب افراد می­شود.

هر دو سر پنجه فولادی و کامپوزیت از انگشت پای افراد محافظت می­کنند تا حادثه­ای رخ ندهد. هر دو دارای مقاومت ۲۰۰ ژول ضربه­پذیری هستند و از استاندارد اروپا پیروی می­کنند و هدف آن­ها یکسان است. اما این دو نوع سرپنجه دارای تفاوت­هایی نیز هستند.

تفاوت کفش ایمنی با سرپنـجه فولادی نسبت به سرپنجه کامپوزیت :

کفش­های ایمنی با سرپنجه کامپوزیت سبکتر از کفشهای ایمنی با سرپنجه فولادی هستند زیرا یک قطعه فلزی در قسمت انگشتان پا در کفش ایمنی فولادی قرار دارد که این قطعه فلزی وزن کفش را نسبت به کفشهای کامپوزیتی سنگین­تر میکند.

کفشهای ایمنی با سرپنجه کامپوزیت را می­توان در مکان­هایی که گیت حفاظتی دارند، مورد استفاده قرار داد. زیرا با پوشیدن کفش فولادی و عبور از گیت آژیر گیت فعال می­شود و کار مربوطه را دچار اختلال می­کند. برای مثال در فرودگاه­ها ممکن است این اتفاق برای کارکنان حمل بار اتفاق بیفتد. کفش­های سرپنجه کامپوزیتی این مشکل را ندارند.

کفش ­های سرپنجه کامپوزیتی را می­توان در صنعت برق استفاده کرد زیرا در این کفش-ها از فلز استفاده نشده و عایق الکتریکی هستند بنابراین بدون مشکل خاصی می­توانند در صنعت برق استفاده شوند و خطر برق گرفتگی را پایین بیاورند.

کفش­ های سرپـنجه کامپوزیتی را می­توان در محیط­های گرم استفاده کرد زیرا این کفش­ها عایق حرارت هستند و حرارت را به داخل کفش منتقل نمی­کنند. درحال که کفش­های فولادی حرارت را جذب و به داخل کفش منتقل می­کنند و باعث بروز مشکل می­شوند.

کفش­های سرپـنجه کامپوزیتی از ایجاد جرقه جلوگیری می­کنند. بنابراین درمحیط­هایی که امکان ایجاد جرقه وجود دارد و یا مواد آتشزا وجود دارد، استفاده از این کفش­ها مورد نیاز است.

با توجه به اینکه جنس سـرپنجه کفش­های کامپوزیتی از مواد پلیمر مهندسی شده است، کفش­های سرپـنجه کامپوزیت گران قیمت هستند که از معایب این کفش­هاست.

پیشنهاد ما:

انتخاب نهایی به بودجه، شغل و شرایط کار شما بستگی دارد. اغلب سرپنجه های کامپوزیت غیرفلزی برای محیط هایی که امکان برق گرفتگی وجود دارد استفاده می شود. هر چند برخی از کاربران محصولات کفش ایمنی برای سبکی و راحتی کفش های خود، خواهان استفاده از سرپنجه های پلاستیکی می باشند، ولی توصیه می شود به هنگام خرید، نکات و موارد مربوطه به محیط کاری خود را در نظر بگیرید. انواع سـرپنجه های استفاده شده در شرکت پای ارا، سرپنجه فولادی و سرپنجه کامپوزیت که منطبق با استانداردهای تعریف شده از سوی سازمان استاندارد جهانی می باشد. انتخاب و خرید کفش ایمنی مناسب با محیط و شرایط کار از مهمترین اصول ایمنی و سلامت است که متاسفانه گاهاً به فراموشی سپرده می شود.